Salomeya’s MANIFESTO
I must be an artist in order to speak.
If I find out where the meaning of life is hiding, I have to tell people about it.
If I want to tell people that I have found the meaning of life, I have to be prepared that they won't want to listen to me.
When Love comes - you have to be brave. When Love leaves - you have to be doubly brave or brave for two and say it outright.
I must remember that brute force is the answer to fear. And when that battle is going on within me, I must understand strength and fear as parts of a whole.
An artist will be betrayed at least once in life.
If betrayal doesn't break them, then nothing will.
I have to be an artist to shout.
Anger is necessary for an artist so that they don’t forget that they are a human being.
An artist shouldn't steal other people's pain.
I should not be afraid to be grateful for pain.
I can trust people.
I could let people take care of me.
I have to be an artist to laugh.
An artist should not look for joy in the world if they have not found it in themself.
An artist may have a secret passage to the well of joy and come there whenever they feel thirsty.
I want to be an artist and my mistakes have value.
Choice always involves risk.
Forgiveness should be nurtured in yourself.
Every day I thank life for the opportunity to seek wisdom and find it right where pain makes me close my eyes and turn away.
Every night I thank death for the time to ask questions and seek answers.
ხედი
აღარ წითლდებიან ზაფხულის ღრუბლები, აღარ იმორცხვებენ მეტად,
როგორც მე - ვეღარ ვგრძნობ წუხილს თუ სევდას.
არეულია აქ ყველაფერი, მერცხლებს მისდევენ შავი ყვავები თუ ყვავებს დევნის მერცხალთა გუნდი.
ვერ ისაუბრებენ ჩემი მერცხლები ყორნის გარეშე, ყვავების გუნდთან.
ღრუბლიან ზაფხულში მეტალი ვერ თბება,
და მხოლოდ მიწაა ამ ენერგიის მისთვის მიმცემი.
როცა კვდება მოხეტიალე- მიწა განიცდის, ტირის,
ცივად იცინის, როცა გაქცეულს მიაბარებენ, მაგრამ ორივე საჭიროა რომ დაიმარხოს.
მე ჯერ არა მაქვს ძალა დავბრუნდე პირველსაწყისთან,
მაგრამ მჯერა, ყოველი დღე და ყოველი ღამე მე გამიკვალავს შენსკენ სავალ გზებს.
ბავშვობიდანვე ჩვენ კარგად ვგრძნობდით უხმო საუბრებს,
ახლა მეც და შენც დავმუნჯებულვართ.
ქარია, ყველას გულში ქარები ქრიან სხვადასხვაგვარად.
შენი გრიგალი ჩემთვის მხუთავი, ჩუმი სიოა.
ჩემს გრიგალთან კი არ გირჩევდი საქმის დაჭერას.
რადგან არ ვიცი არაფერი შენი სულის არსის სიღრმეზე.
რადგან არ ვიცი უკეთესი დროის ლოდინში,
სული გაყიდე, გადააგდე, გაანათხოვრე თუ გადამალე.
შენს ფანჯარასთან აღარ მოვა ჩემი მერცხალი
ჩემი ყორნებიც განდევნიან შენს ყვავებს შორს, საზღვრებს იქით.
მე დღეს ვიპოვე ჩემი ვარსკვლავი - შევისისლხორცე
და მე დღეიდან დასაბამამდე ვარ მოელვარე.
მოსახდენი უკვე მოხდა - და შევიყვარე.
დაე მიწამაც გაიცინოს სიყვარულის უარმყოფელზე.